Het kwam onverwacht en toch weer niet. Al maanden had ik de morbide gedachte, dat binnenkort één van de grote drie het loodje zou leggen. Leeftijd had er mee te maken en tenslotte komt ouderdom met gebreken. In gedachten stond Fats Domino bovenaan de lijst, want Jerry Lee Lewis is acht jaar zijn junior en treedt nog steeds op. Chuck Berry trad tot 2 jaar geleden nog wekelijks op en zou dit jaar een nieuw album (voor het eerst in 38 jaar) uitgeven. Een familiealbum, want zoon en dochterlief zouden meespelen en het album was ter ere van zijn vrouw met wie hij 68 jaar getrouwd was. Maar dus ineens het bericht dat The Prime Minister of Rock ‘N’ Roll afgetreden is. Bewusteloos gevonden in zijn huis; hulp mocht niet baten.
Ik ben niet opgegroeid met de hits van Chuck Berry. Toen hij zijn grootste hits had was ik slechts een wens in mijn ouders’ gedachten. Maar wel met de coverversies van onder andere The Rolling Stones en The Beatles. In de beginjaren zeventig was er Roll Over Beethoven van E.L.O. en Emmylou Harris scoorde met C’est La Vie (You Never Can Tell) een stevige hit. Natuurlijk hoorde je ook de originelen van tijd tot tijd op de radio, want Berry is een icoon in de hedendaagse muziek. Vrijwel al zijn liedjes zijn gecovered en velen zijn schatplichtig aan zijn composities. Behalve zijn liedjes is zijn zogenaamde eendenloopje op het podium een handelsmerk geweest. In Back To The Future werd een amusante draai gegeven aan de herkomst van deze ‘duckwalk’ en de megahit Johnny B. Goode.
Berry behoort ook tot de allergrootste elektrische gitaristen aller tijden. Hij is muzikaal beïnvloed door Muddy Waters, die hem bij Chess Records introduceerde. Tussen 1955 en 1964 had hij meerdere hits per jaar met zelfs acht in 1958. Daarna werd het stiller rond hem, om in 1972 wederom een #1 hit In de V.S., Canada en Engeland te scoren met het ondeugende My Ding-A Ling. Aan optredens was nooit een tekort en na 1980 trad hij nog steeds 70-100 keer per jaar op.
https://www.youtube.com/watch?v=7HeE2JGfnSw
Hail! Hail!