De voorloper van de Earth Band brak in 1964 door met het thema (5 4 3 2 1) voor het popmuziek televisieprogramma Ready Steady Go, gevolgd door de internationale hit Do Wah Diddy Diddy. De hits zouden blijven komen tot en met 1969, waarna Manfred Mann de plug er uit trok en Chapter Three oprichtte: een experimentele jazzrock band. Weinig succesvol werd de groep na een jaar opgeheven en startte hij de Manfred Mann’s Earth Band. Tot 1975 had ook deze groep marginaal succes. Slechts één single, Joybringer, wist de top 10 in Engeland te behalen.
In 1976 nemen ze een cover op van Bruce Springsteen’s Spirit In The Night. De eerste release met zanger Mick Rogers kon geen potten breken, maar een hernieuwde uitgave met vervanger Chris Thompson betekende een redelijke hit. Belangrijker was dit de start van het nieuwe geluid van de groep; zwaar toetsenwerk, verschillende harmonieën in de melodie en de hese zang van Thompson.
De opvolger The Roaring Silence is hun beste album met louter hoogtepunten en de internationale tophit Blinded By The Light, wederom een cover van The Boss. In 1980 namen ze overigens nog een derde cover van hem op: For You.
Crazy Janey and her mission man
Were back in the alley tradin’ hands
‘Long came Wild Billy with his friend G-Man
All duded up for Saturday night
Well, Billy slammed on his coaster brakes
And said, “Anybody want to go on up to Greasy Lake?
It’s about a mile down on the dark side of Route 88
I got a bottle of rosé so let’s try it
We’ll pick up Hazy Davy and Killer Joe
And I’ll take you all out to where the gypsy angels go
Greasy Lake is een fictie meer in de staat New York, gekozen als metafoor omdat zwervers het meer gebruikten om te baden en hun borden en bestek in te wassen. Deze mensen hadden de bijnaam Gypsy Angels c.q. Spirits In The Night.
Ik ben een Springsteen-fan, maar in alle eerlijkheid moet ik constateren dat alle drie de covers van Manfred Mann eigenlijk interessanter zijn.
Ik heb niks met the Boss, behalve dan dat het met zijn politieke overtuiging en boodschappen wel goed zit. Ik vind zijn versies vooral spierballengebral en vind de uitvoering door anderen eigenlijk altijd beter, van the Pointer Sisters tot Jonhnny Cash en van Patti Smith tot Manfred Mann. Neemt niet weg dat de complimenten ook naar Bruce gaan want zonder origineel geen cover.