Het was weer een waanzinnige dag. Warm, dat ook. Het is druk in de stad dit weekend. Er zijn altijd veel mensen, maar het doet drukker aan dan normaal. Morgen is het Labor Day. De extra vrije dag heeft een hoop mensen doen besluiten het extra lange weekend in de stad door te brengen. En waarom ook niet? Het weer is fenomenaal.
Het is midden in de nacht inmiddels. Ik ben moe en lig in bed.
Vanmiddag wandelde ik via 44th en Times Square over Broadway richting Columbus Circle, waar ik het prachtige Central Park indook. Heerlijk in de schaduw. Verkoeling. Ik bleef richting het Noorden wandelen en genoot onderweg van de omgeving. De zinderende hitte werd her en der in de kiem gesmoord door enkele sprinklers in het gra,s die een gordijn van nevel opwierpen.
Uiteindelijk kwam ik uit achter het Metropolitan Museum of Art. Ik liep er omheen, besteeg de trappen en kocht een kaartje. Wat was het waanzinnig. Kunst. Een collectie waar je dagenlang van zou kunnen genieten. Mindblowing. Na het bezoek liep ik aan het eind van de middag terug over 5th richting mijn hotel op 44th. Ergens onderweg at ik een welverdiende pastaschotel, vergezeld door een enorme Dr. Pepper met ijs.
Moe, bezweet, maar uiterst voldaan kwam ik aan het begin van de avond m’n hotelkamer binnen en plofte op het bed. Begeleid door het hypnotiserende gezoem van de airco viel ik in slaap. Een paar uur later schrok ik wakker in een volledig donkere kamer. Het was net na middernacht inmiddels. Een venijnige hoofdpijn stak de kop op. Haastig, nog met de ogen half gesloten, zocht ik in m’n tas naar paracetamol. Een leeg stripje was alles dat ik vond. Shit.
Het voordeel van New York is dat er 24/7 iets open is. Om de hoek op 6th zit een Duane Reade. Het is een drogist/supermarkt. Altijd open. Een paar minuten later stap ik er binnen en loop direct naar de roltrap achter in de winkel, die me naar de tweede verdieping brengt. Daar, tussen elke denkbare vorm van medicatie, kom ik uit in het gangpad pijnstillers. Versuft sta ik te kijken. Wat moet ik in godsnaam hebben? Voor het eerst sinds mijn binnenkomst kijk ik pas echt goed om me heen. Is er iemand die me kan adviseren? Ik loop het gangpad uit en kijk de winkel door. Niemand. Als ik me omdraai en de hoek om wil stappen om te kijken of ik daar wel iemand kan vinden, begint er uit het niets muziek te spelen door de speakers in de winkel. Omdat ik niemand kan vinden, loop ik weer terug en besluit gewoon maar wat labels te gaan lezen. De muziek speelt nog steeds. En dan pas, als er een dame begint te zingen, komt het binnen. Wat is dit? En waarom past het zo angstaanjagend goed bij de bizarre setting waarin ik me bevindt? Midden in de nacht, staand in een drogist in een gangpad vol pijnstillers met barstende hoofdpijn en twee verschillende verpakkingen in beide handen? Het voelt alsof ik midden in een arthouse film van Scorsese of Tarantino beland ben. Ik blijf bevroren luisteren naar het nummer. Wat is dit goed. Wat is dit zo van dit moment, hier en nu.
Ik zet de twee potten pijnstillers terug in het schap en pak m’n iPhone. Ik Shazam het nummer. Ik moet het weten. Na een aantal seconden is Shazam klaar. Omdat ik geen internet heb, slaat Shazam het nummer op totdat ik weer WiFi heb.
Na een vlugge greep in het schap voor me (Tylenol, Extra Strength), haast ik me met de roltrap naar beneden, pak twee flessen water uit de koeling en loop richting kassa. Niemand te zien. Als ik om me heen kijk en weer twijfelend terugdraai, komt er iemand vanachter een deur tevoorschijn. Ik reken snel af bij de amper Engels sprekende beroepschagrijn en verlaat de winkel. Ik moet terug naar m’n hotel. Snel. Ik moet weten wat dat nummer is.
Op m’n kamer aangekomen gooi ik de flessen water en de pot Tylenol op het bed en haal ik m’n iPhone weer tevoorschijn. Haastig schakel ik de WiFi in en start Shazam op. Ik tik op de ‘Onbekende Tag’ en hij begint te zoeken. Het duurt slechts een paar seconden. Ik kijk naar het scherm. En daar is het dan. Het nummer dat me enkele minuten lang in zijn greep hield in surrealistisch TL verlicht nachtelijk New York. Moederziel alleen, tussen de pijnstillers.
The 5th Dimension. One Less Bell To Answer.
Ik start gelijk Spotify op en vind hem. Met m’n ogen dicht luister ik opnieuw naar het nummer dat zo klopte, dat het bijna belachelijk is.
One Less Bell To Answer. Luister naar dit nummer. Sluit je ogen en stel je een enorme drogist voor, midden in de nacht. Je staat er helemaal alleen in een gangpad omringt door pijnstillers. Alles flets verlicht door licht zoemend TL-licht. En dan relatief hard dit nummer. Absurdisme.
Daar, op dat moment zei het klik. Het paste perfect. De liefde voor New York zit diep in het hart verweven. Een omgekeerd soort heimwee. Maar dit nummer blijft het keer op keer met dezelfde liefde liefelijk toezingen. En dat is onbeschrijfelijk fijn.
