Het kwam haast terloops voorbij in een mailwisseling voorafgaand aan deze battle: hardlopers hebben zo hun vastgeroeste gewoontes.
Ok, het woord dat gebruikt werd was ‘autistisch’. Feit is dat hardlopers, als ze serieus worden, al snel té serieus worden. Met alle bijgeloofjes en dwanghandelingen die daarbij horen: of het nu gaat om het trainingsschema, warming-up of de voeding.
Wat betreft muziek heb je twee kampen. Of je kunt niet rennen zonder oortjes, of niet met. Voor de laatste categorie zijn dit onze meest ondergewaardeerde hardloopliedjes.
Keuze Freek Janssen: Dick Dale – Misirlou (1963)
Als de ‘hey! Hey! Heyyyyy’ klinkt. Dan gá ik…!
Een Spotify-lijst met bijna tweehonderd nummers is al ruim drie jaar lang mijn beste hardloopmaatje. Welke moet ik daar nu uit kiezen?
Het ideale hardloopliedje heeft niet alleen het juist tempo (belangrijk, want ik moet in de maat rennen), maar is ook opzwepend. Ik ga dan ook hard op Wasted Days van Cloud Nothings, Baby van Dio en The Madd, Digging The Grave van Faith No More, I Predict A Riot van Kaiser Chiefs, MK Ultra van Muse, Got Some van Pearl Jam, Rock ‘N Roll High School van de Ramones, Wreckin’ Bar van The Vaccines, Joker and the Thief van Wolfmother en Chop Suey! van System of a Down (probeer dat maar eens bij te houden).
Maar niks zweept zo op als het basje van Dick Dale. En dat ritme: pa-da, ta. Pa-da, ta. Maar rond 1:15, als de ‘hey! Hey! Heyyyy!’ klinkt. Dan gá ik…!
Keuze Henk Tijdink: The Velvet Underground – Run Run Run (1967)
Of ik kom thuis en ik heb heerlijk gelopen, óf ik heb lekker muziek geluisterd
Op een fietspad, 16 kilometer in de benen, de hartslag 130 slagen per minuut, de ademhaling rustig en in balans. Vandaag leiden de benen een eigen leven: zonder problemen een tempo van 13 kilometer per uur! Dit is dus de zogenaamde ‘runners high’.
Twee dagen later. Nog geen 2 kilometer van huis. De benen willen niet, de hartslag is te hoog voor het tempo en de ademhaling doet het, maar lijkt een parallel leven te leiden, los van de inspanning die geleverd worden. Damn, wat een k*#!e-sport is dat hardlopen!
Niets zo veranderlijk als ‘vorm’. Vaak zijn er redenen aan te wijzen voor afwezigheid van vorm: een erg drukke werkdag, te weinig gegeten, te veel gegeten, kort ervoor gegeten, nog veel deadlines, een slaaptekort. En soms blijft het gissen. Zeg het maar.
Tegenwoordig loop ik, in tegenstelling tot eerdere jaren, vaak met muziek in de oren. Tot een aantal jaren geleden was het altijd en op elke training ‘volle bak’. Er was altijd wel een wedstrijd waar gericht naar getraind moest worden en muziek zorgde alleen maar voor afleiding van het hogere doel. Met het vorderen der jaren, waarin de vrijblijvendheid van studeren is ingeruild voor het ritme van werk, de luie stoel voor een dochter, en uitslapen tot 10.00 uur voor altijd opstaan om 7.30 uur, ben ik het lopen nog meer gaan waarderen. Vooral als moment om even alleen te zijn, maar ook: een moment om even mijn eigen ‘teringherrie’ te horen. Vrouwlief doe ik vaak geen plezier met mijn muzieksmaak. Voor mijn dochter is er nog hoop….
The Pixies, Foo Fighters en zelfs NOFX komt vaak langs, maar een van de lekkerste bands om op te lopen is The Velvet Underground. Rock ‘n Roll, Heroin, dat soort werk. Hun ultieme hardloopnummer is, hoe kan het ook anders met zo’n titel, Run Run Run. Perfect tempo, strak ritme en een heerlijke bak gitaarherrie. Het laatste wordt overigens niet gedeeld wordt door de vrouw des huizes.
Tegenwoordig eet ik dus van twee walletjes: of ik kom thuis en ik heb heerlijk gelopen, of ik kom thuis, en ik heb lekker m’n eigen muziek geluisterd. En dan maakt het ineens niet meer uit dat mijn benen bij het voortbewegen voelden als een melange van schuttingpalen en Barbapapa…..
Keuze Stefan Koopmanschap: LCD Soundsystem – 45:33 (2009)
Het leuke is dat deel van het materiaal later ook op Sound of Silver terugkomt
Hardloopliedjes. De grote vraag is of je 45:33 onder de term ‘liedje’ mag scharen. Maar ach, ik ga het toch doen. Het is namelijk één doorlopende track ;).
Nike heeft een serie albums laten maken door bekende artiesten. Sommige albums waren meer mixes (De La Soul maakte bijvoorbeeld een mixtape voor deze serie), andere albums waren meer originele muziek. Onder die laatste noemer valt 45:33, het album dat LCD Soundsystem voor Nike maakte in de Original Run serie.
De opbouw van 45:33 is zo gemaakt dat het een prima opbouw is qua tempo voor je hardlooprondje van drie kwartier. Het begint rustig en bouwt op en later weer wat af. Prima hardloopmateriaal dus.
Het leuke is dat deel van het materiaal dat LCD Soundsystem maakte voor dit album later ook op Sound of Silver in een iets andere versie weer terugkomt. 45:33 gaf dus ook nog eens een sneak preview in het materiaal dat later zou komen.
Keuze Martijn Vet: Woodkid – Run Boy Run (2012)
Die voetblessure? Ik denk dat ik Run Boy Run mentaal te snel afspeelde
Twee jaar geleden besloot ik dat het er toch eens van moest komen. Bij wijze van conditietraining waren er wel eens eerder hardloopkilometers gemaakt, maar dat was in een ver verleden en heel structureel was de aanpak destijds niet. Nu ging ik het anders doen. Ik schafte me voor een fortuin aan hardloopspullen aan en meldde me aan voor zo’n zeswekencursus. Zes zaterdagen op een bijna nachtelijk uur opstaan, regen en wind trotseren, dapper je deelname aan ondoenlijke warming-upoefeningen simuleren (“Nu je linkeronderkuit zeventig graden soepel naar buiten kantelen!”), hardlooplerarenbingo (afwikkelen, hamstrings, zwééfmoment), alles voor de conditie en de endorfinekick.
Nu is hardlopen als je slechtziend bent best een uitdaging. Boomstronken kennen geen genade, losliggende takken gaan niet opzij, evenmin als je 43 medecursisten. Maar het vervelendste vond ik dat ik mijn oefenrondjes zonder muziek moest doen. Tenzij je in een volkomen verkeersluwe omgeving loopt, is het nu eenmaal tamelijk gevaarlijk om met oordoppen te lopen als je in het verkeer voor een groot deel afhankelijk bent van je gehoor. Run Boy Run, het ultieme hardlooplied, dat toevallig in die tijd uitkwam, dacht ik er dan ook altijd maar bij.
Het hardlopen ging best goed. Ik struikelde niet over medecursisten en ook de losliggende takken bleven gespaard. Alleen manifesteerde zich na een paar weken een vervelende voetblessure die lange tijd weigerde over te gaan. Waarschijnlijk werd die veroorzaakt door te fanatiek zelf trainen op een verharde ondergrond. Ik denk dat ik Run Boy Run mentaal te snel afspeelde, want het tempo van het nummer lijkt me juist perfect.
Mocht ik weer eens een poging gaan wagen, dan zal ik ondanks de tekstflard ‘they’re trying to catch you’ proberen me aan het tempo te houden.
[polldaddy poll=8355760]
