De carrière van George Michael is voer voor popsociologen – als die al zouden bestaan.

Georgios Kyriacos Panagiotou was een dikkig jongetje en niet erg populair op school. Dat veranderde toen hij samen met Andrew Ridgely mateloos populair werd met Wham!, in de eerste helft van de jaren tachtig.

Maar het wordt nog mooier:
– George gaat solo, omdat hij (terecht) denkt dat hij Andrew niet meer nodig heeft. Eind jaren tachtig bereikt hij een supersterrenstatus die hem op gelijke hoogte zet met Madonna, Prince en Michael Jackson.
– Begin jaren negentig bedenkt George zich dat hij last heeft van zijn boyband-imago. Ook al zit hij al jaren niet meer bij Wham!, hij blijft ‘mooie George’. Hence, het album Listen Without Prejudice (1990).
– Ja, en dan. George ebt een beetje weg, glijdt weg in de vergetelheid. Het enige moment waarop de internationale pers nog écht in hem geïnteresseerd is, is na zijn heftige ‘coming out’; niet alleen omdat het tieneridool van de eighties toch homo blijkt te zijn, maar ook omdat het wel smeuïg is dat een politie-agent in een pishokje daar een rol in speelt. Gelukkig is George heel erg Brits en heeft hij zelfspot.

Maar goed, sociologen dus. Er zijn weinig artiesten die ooit de superster-status hebben bereikt en dat nu zó niet meer zijn. Hij schijnt dit jaar een nieuw album uit te brengen

Zeg eens eerlijk; wist je dit al? Hoeveel jongens en meisjes onder de 18 zouden nu überhaupt nog weten wie George Michael is?

Luister maar eens goed naar onze lievelingsliedjes, jongens en meisjes.

Keuze Jaap Bartelds: Wham! – Everything She Wants (1984)

Doe toch weg die golddigger, denk je. Maar dan blijkt ze zwanger van George te zijn. Jaaaja…

Best gek eigenlijk. Toen Wham! begon waren ze redelijk street (Wham! Rap, Young Guns), zodra ze roken aan het hitsucces werden ze corny (Wake Me Up Before You Go Go, Freedom) en op het moment dat ze het tienergekrijs zat waren gingen ze op serieus. Luister bijvoorbeeld eens naar het funky Battlestations of de Was (Not Was)-cover Where Did Your Heart Go met die prachtige 80s sax-solo. Hun meest serieuze track was toch wel Everything She Wants, wat grappig genoeg de dubbele A-kant was van Last Christmas, het kazigste nummer uit het oeuvre van Wham en misschien wel het kazigste kerstlied aller tijden.

Toen Wham in 1986 uit elkaar ging was George Michael een broekie van 23 jaar. Toch had hij er met drie hitalbums en tien hitsingles al een hele carrière op zitten. Wham! wordt nog wel eens afgedaan als boyband, maar George Michael had toen al meer in zijn mars. Met zijn eerste solohit Careless Whisper had hij al laten horen wat hij in huis had als songwriter en ook Everything She Wants is van een wonderschone klasse. Het lied gaat over een golddigger die haar vriendje helemaal kaalplukt. Doe weg dat wijf, denk je dan al snel, maar in couplet twee blijkt ze zwanger te zijn van hem. Tja, gebakken peren en alles. Het duurde nog jaren voor George Michael uit de kast kwam, maar iets in me zegt dat hij toen al niet echt met baby’s bezig was. Desondanks geloof je wat hij zingt, de volle zeseneenhalve minuut lang. Everything She Wants: gewoon de allerbeste van Wham!.

Keuze Josefine Calma: Wham! – The Edge Of Heaven (1986)

Het ging over seks. Dat wist ik als dertienjarige ook wel

Ook al was ik in 1986 nog maar dertien jaar oud, ik wist dondersgoed dat The Edge of Heaven niet ging over rozenblaadjes en maneschijn, romantiek pur sang. Het was straight forward, het ging over seks. Tekstueel ook behoorlijk ver zijn tijd vooruit. Zo kwam het dat ik als klein meisje uit volle borst meezong:

There’s a place for us in a dirty movie.
Cause no one does it better than me and you

George Michael zei hier later over dat hij de tekst voor dit nummer zo expliciet mogelijk had gemaakt, omdat hij in de  veronderstelling was dat er toch niemand naar Wham!-teksten luisterde. Uit frustratie geschreven, dus. Dat zijn de betere lyrics. Maar stiekem luisterden wij jonge fans wel degelijk naar zijn sm-toespelingen. Met rode oortjes.

I would strap you up. But don’t worry baby.
You know I wouldn’t hurt you ‘less you wanted me to

The Edge of Heaven was niet zomaar een hit. De single werd aangekondigd als de laatste van Wham! George Michael wilde serieus solo gaan, om het boyband-eske en zijn entourage Andrew Ridgeley voorgoed van zich af te schudden. The Edge Of Heaven (de laatste nummer 1 hit van Wham! in Groot-Brittannië) was een voorproefje op zijn solocarrière en een duidelijk statement. George was toe aan some serious shit. Het zoetsappige Wham!-repertoire  duidelijk ontgroeid.

En misschien waren wij, jengelende bakvissen uit die tijd, dat ook wel. We waren toe aan liedjes met diepgang, liedjes die verder gingen dan Wham Bam I am a man.  The Edge Of Heaven markeerde weliswaar het eindpunt van Wham!, maar Michael ben ik ook daarna altijd trouw gebleven. Ik kocht al zijn cd’tjes en frequenteerde zijn concerten.

Is het die zwoele saxofoon, waar ik doorgaans totáál niets mee heb, die lekkere echo onder Michaels stem, of gewoon de nostalgie? Wat het ook is, je eerste muziekliefde vergeet je nooit. En mag niet vergeten worden. Ik zet ‘m nog een keer op. The Edge Of Heaven. For ol’ time sakes.

Dum,du-du-du-dum.
Du-du-dum-dum-dum.

Keuze Bas van Sambeek: George Michael – A Different Corner (1986)

George wist toen al wat later pas tot mijn doordrong. Net als de schoonheid van dit nummer

A Different Corner beschrijft het inzicht in het einde van een foute relatie. Fout, want jij bent er in gevlucht. Dat is nooit een goede basis, vooral niet als iemand je volledig om de vinger weet te winden. Je bent de relatie ingevlucht, omdat je gevoelens ergens diep verborgen zaten in alles wat je in je leven nog niet op een rijtje had. Het nummer beschrijft het moment waarop je beseft dat je een hoop bespaard was gebleven als je elkaar niet was tegengekomen. Jouw onrust is alleen maar complexer geworden, terwijl je het zelf als jouw verlossing zag.

Take me back in time maybe I can forget
Turn a different corner and we never would have met
Would you care?

De reden dat het zijn meest ondergewaardeerde nummer is, is omdat dit het begin van George Michael’s verandering mooi markeert. Muzikaal en persoonlijk.

A Different Corner is het tweede solonummer van George Michael, maar voor mij vooral zijn eerste nummer dat ik echt mooi vond. Al kwam dat moment pas vele jaren na het uitkomen ervan. George Michael vond ik als jonge jongere stom. Waarom? Een vriend van me vatte onze toenmalige muzieksmaak laatst samen als: ‘Alles zonder gitaren en distortion is voor homo’s.’ Het leven kan zo heerlijk eenvoudig zijn. Overigens wordt homo hier in de figuurlijke en niet de letterlijke zin van het woord bedoeld (die goedkope porno-sax van Careless Whisper hielp trouwens ook niet in de liefde voor George Michael).

A Different Corner is gelukkig anders dan de voorgaande uptempo popnummers van Wham!. De muziek is warm met een scheutje saudade.  Waar het nummer me echt mee raakt is de sleeve note: This record is dedicated to a memory. Het toont dat George de relatie achter zich heeft gelaten en het kan waarderen om de mooie én minder mooie inzichten die het hem gebracht heeft.

Ik heb dat soort dingen pas heel veel later geleerd. Net als een brede muzieksmaak.

Keuze Erik Broer: George Michael – Hand To Mouth (1987)

Door die ene fantastische B-kant ontdekte ik nog véél meer ondergewaardeerds

In de zomer van 1987 werd het destijds solo debuutalbum aangekondigd van George Michael. Het zou Faith gaan heten en daar was ik als Wham fan destijds natuurlijk razend benieuwd naar.

Als eerste single kwam in juli 1987 het liedje I Want Your Sex uit, gevolgd door het titelnummer Faith in oktober 1987. Zowel voor het singletje I Want Your Sex als voor Faith was ik destijds naar de winkel gerend om deze met mijn zuurverdiende centjes te kunnen aanschaffen.

Tegen de tijd dat de gehele LP Faith uitkwam had ik natuurlijk die 2 singeltjes al helemaal grijsgedraaid!, dus was vervanging van die twee prachtige liedjes noodzakelijk en schafte dan ook meteen de gehele LP aan.

Natuurlijk kocht ik die LP in die tijd alleen voor de hits, dat werden er uiteindelijk zes (I Want Your Sex, Faith, Father Figure, One More Try, Monkey en Kissing a Fool), de rest sloeg ik over want die boeiden me niet en ik was in die tijd nog niet zoals nu op zoek naar nieuwe en onbekende (lees ondergewaardeerde) liedjes…

Totdat zo’n paar jaren later ik, vanwege de aanschaf van nieuwe digitale apparatuur mijn oude stereo pickupje wilde wegdoen, ik mij bedacht en ik mijn stapel singeltjes graag digitaal wilde opnemen en daardoor (meer )belangstelling kreeg voor die altijd niet hits b-kantjes van een single die ik daarvoor bijna nooit draaide. Zo kwam ik dus als eerste uit bij de b-kant van de single Faith en daar bleek het liedje Hand to Mouth op te staan.

Ik wist niet dat muziek zó mooi kon zijn en draaide dus voor het eerst een b-kantje van een single. En nog een keer. E nog een keer. En nog een keer. En… Wát een gaaf liedje is dit zeg!

Het liedje begint al met een lekkere drumbeat en dan komt langzaam die piano erbij. Die jazzy en mysterieuze sfeer die je ook hoort in de liedjes Father Figure, One More Try en Kissing a Fool maakt dit liedje helemaal af. Waar het nummer precies over gaat is mij nog steeds niet duidelijk, hij heeft in het liedje onder meer over een hooker en verder concludeer ik in ieder geval dat hij verhaalt over mensen die moeten zwijgen (het monddood maken van, onderdrukking?), mede omdat je dit aan de hand van de titel zo zou kunnen interpreteren. Zoiets als spreken is zilver en zwijgen is goud?

Als het liedje niet kent, moet je het maar eens beluisteren. Ik draai het nog regelmatig en voor mij zijn dit de krenten in de pap en je snapt dat na dit eerste b-kantje ik de smaak te pakken had en dat er nog velen daarna zijn gevolgd. Daarbij heb ik nog veel meer beauty van onbekende en vaak dus ondergewaardeerde liedjes ontdekt, dankzij die ene fantastische single B-kant van George Michael.

Overigens kwam ik er later achter dat het liedje Hand To Mouth ook als – door mij nooit gedraaide – albumtrack op de LP Faith was te vinden. Uiteraard heb ik daarna de digitale versie van het album (met bonustracks!) aangeschaft. En nu heb ik hem dus ook digitaal :).

Keuze Robert Arnold: George Michael – They Won’t Go When I Go (1990)

Natuurlijk is dit een Stevie Wonder-liedje, maar dat wist ik niet toen ik zonder vooroordelen luisterde

Sjors, ik was fan. Nog niet toen pafferige, puisterige Sjors z’n schoolvriendje Andrew nodig had om tieneridolen te worden. Al hoewel, de grote zus van mijn schoolvriendje was groot fan en had voor mij een cassettebandje gevuld met Wham! (en Duran 2x). En al was het in groep 8 toffer om voor Madonna of Michael Jackson te zijn, de teksten van Wham! grepen me enorm aan (nanananana yeah yeah yeah).

Nee, ik werd fan toen Sjors Andrew inruilde voor een baard, een zonnebril, een spijkerbroek die hij had gebruikt bij het klussen in huis (want kapot en met verfvlekken) en een leren jas. Heupwiegend en gitaarspel fakend veroverde Sjors mijn muziekwereld en werd hij de eerste niet-voetbalposter op mijn jongetjeskamer. Het allereerste album dat ik kocht werd Faith, op mc uiteraard. Ik had nog getwijfeld, Madonna’s You Can Dance leek me ook interessant (maar dat leek me meer iets voor mietjes), maar de platenbon werd opgemaakt aan Faith. Ik denk dat er geen tape is die ik zoveel heb gedraaid. Kant A was absoluut favoriet, maar kant B had Kissing a Fool en dat was het beste nummer (go Freek!).

Sjors was na verloop van tijd z’n zonnebril, verfbroek en leren jack zat en vond toen dat we zonder vooroordelen naar z’n nieuwe plaat moesten luisteren. Inmiddels had de cd z’n intrede gedaan en ik had geen cd-speler en ik begon toch ook wel door te krijgen dat Sjors tof vinden niet meer zo tof was. Ik kocht de plaat niet, maar toch luisterde ik zonder vooroordelen en bewonderde ik deze plaat. Volgens mij z’n beste. Cowboys and Angels, Heal the Pain, Freedom 90, Waiting for that Day, allemaal toppers.

Freedom 90 was naast een tof liedje (totdat Robbie W het gebruikte om zich vrij te vechten uit Take That), ook een fantastische clip. Het ene na het andere supermodel (die hadden we toen) pareerde langs, terwijl we het jack en de verfboek in vlammen zagen opgaan. Sjors heupwiegde niet meer, hij zat niet eens in de clip. Die supermodellen, en die twee meisjes uit al die Wham!-clipjes waren om ons op een dwaalspoor te zetten, want Sjors viel eigenlijk op mannen, maar dat wisten we toen nog niet.

Toen Freddie overleed en werd getribute, toen zong Sjors met de resterende Queen-bandleden Somebody to Love, dat was een behoorlijk knap stukje zingen. Zelfs de immer wat zure vpro-radiojournalist gaf aan onder de indruk te zijn van de zangkunsten van Sjors. Zie je wel, dacht ik toen. Maar voor mij was dat zo’n beetje het laatste hoogtepuntje van Sjors.

Ik raakte Sjors een beetje kwijt. Hij verzong zijn verdriet toen z’n Braziliaanse lover overleed, maar ik (wist dat niet en) vond het helemaal niets. Later had ie naar de zin van een homolokpolitieman net iets te lang uitgedruppeld, en dat werd al heupwiegend in een politiepakje weggezongen. Ook dat vond ik niets. Andere dingen maakte zo weinig indruk, dat ik het me niet eens kan herinneren.

Arme Sjors heeft het niet makkelijk, hij blowt zich een gat in de dag en dan kan ie plots niet meer zo goed autorijden. Ook ging hij bijna dood in Oostenrijk. Maar ik heb net gelezen dat ie over een paar weken met een nieuwe plaat komt (een beetje a la Robbie W met swingmuziek, dus ik zal het weer niets vinden).

Sjors mag zoveel blijven heupwiegen als ‘ie zelf wil, ook mag ‘ie liedjes blijven maken die ik niet zo leuk vind. Ik blijf altijd fan van Sjors. Omdat ‘ie mooi kan zingen en omdat hij een selfmade superster is. Zelf schrijven, produceren en dergelijke. En hij maakte Faith en Listen without Predjudice.

Natuurlijk is They Won’t Go When I Go een Stevie Wonder-liedje, maar dat wist ik niet toen ik zonder vooroordelen luisterde. Sjors’ versie is minstens net zo mooi. Sjors zingt z’n covers alsof hij ze zelf geschreven heeft. Lang leve George Michael!

Keuze Martijn Vet: George Michael – Spinning The Wheel (1996)

Eindelijk weer eens een liedje dat niet over ‘s mans imago gaat

Laten we één ding vooropstellen. Natuurlijk is Freedom 90 met afstand het beste George Michael-liedje ooit. Het is zijn Testament, waarin hij afrekent met zijn verleden als tieneridool.

Een krachtig statement behoeft geen vervolg. En daar wringt de schoen. Het lijkt wel alsof George Michael gedurende zijn hele loopbaan na de eerste Wham!-jaren met alle geweld wilde bewijzen dat hij wel degelijk iets te melden had. Band Aid, Live Aid, protesten tegen kruisrakketten, prima, maar een hele albumtitel ophangen aan de vooroordelen die recensenten en luisteraars wel eens over je zouden kunnen hebben? Beetje potsierlijk, George (er was zelfs nog een volume 2 gepland, maar door problemen met de platenmaatschappij werd die geschrapt).

Des te fijner dat George Michael af en toe ook nog met een prettig niets-aan-de-hand-liedje op de proppen kwam. Ja, Spinning The Wheel gaat over een moeizame relatie, maar dat is toch meer business as usual dan de oorlog in Irak, en het gaat in ieder geval niet wéér over ‘s mans imago. Heerlijk loom nu-soul-liedje. Niet zo goed als Freedom 90, maar dát was een dikke hit.

Keuze Peter van Cappelle: George Michael – My Mother Had A Brother (2004)

Zijn oom pleegde zelfmoord op de dag dat George werd geboren, omdat hij zich geen raad wist met zijn geaardheid

De tijd dat George Michael de sterrenstatus had waarmee hij zich kon meten met Michael Jackson, Prince en Madonna was natuurlijk net voor mijn tijd. Ik kwam mij nog wel het toilet-incident herinneren, maar ik was toen nog maar 9 jaar en begreep natuurlijk totaal niet wat hij daar precies had uitgespookt. De videoclip van Shoot The Dog, waarin hij George W. Bush en Tony Blair even flink op de hak nam, vond ik wel erg grappig toen die regelmatig op TMF voorbij kwam. En de single Amazing vond ik stiekem ook wel goed. Maar verder kwam het niet voor mij wat George Michael betreft. Ik kende gedeeltelijk zijn carrière doordat het ellendige Last Christmas iedere december weer kapot wordt gedraaid op de radio, maar verder kon het mijn interesse niet wekken.

Totdat ik een aantal jaar later een documentaire over hem zag. Waarin, naast zijn successen en breek uitgemeten schandalen, ook zijn persoonlijke leven aanbod kwam. Hierdoor kreeg ik veel respect voor hem. En door die documentaire ging ik met terugwerkende kracht toch maar eens naar zijn albums luisteren. En ontdekte ik dat George Michael naast al die bekende hitjes ook best wel een aantal pareltjes had gemaakt op albums als Listen Without Prejudice Vol. 1 en Older. En ik beluisterde nog maar eens zijn laatste album Patience uit 2004. Waarvan ik alleen dus Shoot The Dog en Amazing kende.

Maar door die documentaire werd ik geraakt door een ander nummer van dat album: My Mother Had A Brother. Leuk detail aan dit nummer is dat de piano die hiervoor werd gebruikt dezelfde als waarop John Lennon zijn wereldberoemde vredesboodschap Imagine op componeerde. Het is een heel persoonlijk nummer van hem. De broer van zijn moeder die hij bezingt in dit nummer overleed op de dag dat George Michael werd geboren. Zijn oom pleegde die dag zelfmoord, omdat hij geen raad meer wist met zijn homoseksuele geaardheid. Waarbij je moet bedenken dat er toen, 1963, heel anders tegen homoseksualiteit werd gekeken dan anno 2014. De tragische wanhoopsdaad van zijn oom benadrukt dat helaas.

We weten natuurlijk allemaal hoe George’s eigen coming out is verlopen. Maar ondanks dat zingt hij in dit nummer dankbaar over de acceptatie van homoseksualiteit. Iets wat zijn oom niet voor mogelijk hield. Daarom vraagt George in het nummer aan zijn overleden moeder of zij in de hemel aan haar broer wilt vertellen dat de tijden zijn veranderd. En dat homoseksualiteit nu meer geaccepteerd wordt.

But mama will you tell him from your boy the times they changed.
I guess the world was getting warmer and we got stronger.
Mother will you tell him about my joy, I live each day for him

Zie het maar eens droog te houden bij het horen van deze tekst die regelrecht uit zijn hart komt. Helaas is homoseksualiteit nog altijd niet overal ter wereld geaccepteerd, en is homofobie nog pijnlijk actueel. Waarmee de tekst van dit nummer ook nog altijd actueel is. Laten we hopen dat homoseksuele mensen in die delen van de wereld, waarin ze niet vrij mogen zijn, wel ooit de vrijheid mogen ervaren die George Michael hier bezingt. The sun came out, yeah, and I’m just breathing it in. Dat is toch voor iedereen gegund?

[polldaddy poll=7847376]

3 comments

  1. Allereerst wil ik Peter eerst bedanken voor de kennismaking met het, voor mij tot nu toe, onbekende nummer “My mother had a brother.”

    Daarnaast is dit de eerste keer dat ik enorm veel moeite heb om een keuze te maken. De nummers hebben allemaal iets speciaals, waardoor ze in aanmerking komen voor mijn stem. Maar aangezien ik ze allemaal al ken en ze persoonlijk zeker niet onderwaardeer, ga ik dit keer voor het onbekende. Nu ik ook de CD “Patience” beluister, kom ik er achter dat ik niet alleen dit nummer, maar waarschijnlijk de hele CD te kort heb gedaan!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.