Ik heb een theorie in mijn hoofd over Random Access Memories, die ik er niet uit krijg. Waarschijnlijk klopt hij niet – of we komen er nooit achter – maar ik wil hem toch graag met jullie delen.
Die theorie is:
Op Random Access Memories verklaart Daft Punk het einde van de robots, en daarmee van de elektronische beat.
Die boodschap vind ik op verschillende plekken terug op het album, maar met name in Giorgio by Moroder.
Voor wie het album van Daft Punk niet kent: Giorgio by Moroder is niet het liedje dat je meteen onder je favorieten schaart. Het is eigenlijk een soort interview met discolegende Giorgio Moroder die uitlegt hoe hij de ‘click’ – een synthesizer-beat – heeft ontdekt.
I wanted to do a album with the sound of the ’50s, the sound of the ’60s, of the ’70s and then have a sound of the future. And I said, “Wait a second…I know the synthesizer – why don’t I use the synthesizer which is the sound of the future?” And I didn’t have any idea what to do, but I knew I needed a click so we put a click on the 24th track which then was synched to the Moog Modular. I knew that it could be a sound of the future, but I didn’t realise how much the impact it would be.
Goed. De geboorte van de beat dus eigenlijk. Is het niet vreemd dat het liedje ontaardt in één lange orgasmatische drumbreak? Op échte drums? Met échte gitaren? En een synthesizer-brom die steeds langzamer wordt gedraaid, tot je weer die ‘click’ hoort, die vervolgens wegsterft?
Is het niet vreemd dat het hele album ontzettend analoog klinkt (en het ook is)? Dat eigenlijk de robotstemmetjes de enige computergestuurde elementen zijn? En dat die robots op dit album ontzettend verdrietig zijn (met name op The Game Of Love)?
Jacob Rich legt het al uit in zijn analyse: de robots zijn verdrietig, omdat ze erachter komen dat het eigenlijk veel leuker is om menselijk te zijn. Ga maar na: I’ve been for some time, looking for someone. Fighting to know them, please tell me who I am (Within). In Touch verlangt de robot naar echtheid, naar menselijk contact: You’ve almost convinced me I’m real. I need something more.
Maar de sterkste hint dat de mensen het in de muziek weer winnen van de robots zitten in de eerste en de laatste track. Give Life Back To Music, die hoef ik niet uit te leggen, toch? En het is wederom de weer-ga-loze drumpartij die me in het laatste nummer doet vermoeden dat Daft Punk hier een lans wil breken voor menselijke muziek, met échte instrumenten. Die breaks, die kunnen toch nooit door een computer of synthesizer worden nagespeeld?
Giorgio by Moroder is een ode aan de geboorte van de elektronische beat, en laat ook meteen zien dat we misschien net zo goed af zijn zonder. Bijna alle computer-geluiden in Random Access Memories zijn de stemvervormingen, en dat zijn Paranoid Androids die toegeven dat ze het nooit zullen winnen van de mensen.
Disco in de 21ste eeuw, zou Victor Romijn het noemen.
Toevallig had ik vanavond Random Access Memories opstaan vanavond en heb ik aandachtig geluisterd (met het boekje bij de hand 🙂 ). En ik had ongeveer een soortgelijke gedachte. Toen ik in de gaten kreeg dat zo veel door mensen werd gedaan en niet door computers/drummachines (op sommige nummers doet zelfs een heel orkest mee!) ging ik nog meer mee in Daft Punk’s statement ‘Give life back to music!’
Niks machines, maar ‘echte drums en basgitaren’. Eigenlijk wel verfrissend, anno nu.