The Battle: Muse

Heeft Muse eigenlijk wel ooit een hit gehad? Als je uitgaat van noteringen in de Top 40 kun je niet anders dan ‘nee’ antwoorden: de single die het wat dat betreft het beste heeft gedaan is Sing For Absolution, die een nummer 12-positie bereikte.

Welk nummer? Juist. Bij ‘het grote publiek’ is Sing For Absolution nauwelijks bekend, en weinig kenners en fans zullen dit aanwijzen als het beste Muse-nummer. Dat maakt het wel makkelijk voor onze bloggers om een ondergewaardeerd liedje te kiezen.

Keuze Freek Janssen: Unintended (1999)

De meest mistroostige liefdesverklaring ooit

Rare band eigenlijk, Muse. De gevoelige kant van hun muziek raakt aan Jeff Buckley en Radiohead, maar hun stadionrock nijgt ook naar Queen en andere symphonische rock. Laat dat nou niet bepaald mijn genre zijn. Toch is Muse de enige band van wie ik de bombast kan hebben. Niet voor niks koos ik eerder voor Knights Of Cydonia als meest ondergewaardeerde liedje.

Ik kan er eigenlijk wel tien noemen. Net als Arno Buurman vind ik Plug In Baby een briljant nummer – met name vanwege die weer-ga-loze gitaarrif. Van het album Resistance vind ik MK Ultra het beste liedje; ik snap nog steeds niet waarom het nooit is uitgebracht op single en Undisclosed Desires wel. Of Map of the Problematique, wat (misschien wel onbedoeld) de beste poging ooit is van een rockband om een dancenummer op te nemen. De hele opbouw, het ritme: heeft niks meer te maken met rock.

En mijn god, die drumbreak! En dat twee keer in één liedje!

Dit keer ga ik voor een liedje dat niet heel erg Musiaans is. Unintended is een schrijnende ballad met een tokkelende gitaar. Nu hoor je Muse sowieso zelden een ballad spelen, laat staan dat ze de akoestische gitaar ter hand nemen. Er zijn twee redenen waarom Unintended veel meer bekendheid verdient:
– Je krijgt er een brok van in je keel, vanaf het begin tot de laatste noot. Hoewel ik de stem van Matthew Bellamy echt perfect vind voor melodramatische power rock, komt zijn zang zo ontzettend mooi uit in Unintended.
– De eerste zin is misschien wel de meest mistroostige liefdesverklaring is die ik ooit heb gehoord: You could be my unintended choice to live my life extended. Zo’n bekentenis waar je je meteen van achter je oren gaat krabben. Zou ik dit nu wel doen, met die Matthew Bellamy?

Keuze Arno Buurman: Plug In Baby (2001)

Voor als je hard wilt gaan, maar zin hebt om nog harder te gaan

Ik ben fan van Muse. Beste band van het moment en van de (recente) jaren daarvoor. Ken veel (alle) liedjes en kan ze allemaal meezingen of tenminste neuriën. En toen de vraag voorbij kwam wist ik natuurlijk wel dat ik Plug In Baby het meest ondergewaardeerde Muse nummer vind. Maar hoe het dan bij mij werkt is dat ik toch alle albums moet afluisteren om een weloverwogen keuze te maken. Uiteindelijk voor Plug In Baby natuurlijk, dat dan weer wel.

Wat ik voor die luistertocht nog niet had beseft, is de waarde van Origin of Symmetry. In retrospectief is dat de plaat die de volwassenheid van Muse inleidde en de basis legde voor de ‘bombastic fantastic’ stadion-act die ze nu zijn. Ten tijde van Showbiz waren ze nog een beetje een bandje en kon je jezelf het nog veroorloven om halverwege het optreden in de 3FM tent naar een ander optreden te verkassen, maar sinds Origin of Symmetry kun je niet meer om ze heen. En Plug in baby was daarvoor de grote katalysator.

In tegenstelling tot bijna alle andere nummers waardeer ik Plug In Baby eigenlijk niet om de lyrics. Sterker nog, geheel tegen mijn natuur in hoor ik bij Plug In Baby alleen het refrein (en schreeuw ik dat natuurlijk iedere keer hard mee). Nee, bij dit nummer draait het bijna uitsluitend om de muziek, om het gitaarrif. Dat is niet zomaar een gitaarmuziekje, dat is pure energie.

En dat is wat Plug In Baby mij geeft: geen verhaal, geen teksten, maar pure energie! Ik denk (maar je weet het nooit helemaal zeker) dat Jay-Z en Kanye het in Niggas in Paris ergens anders over hadden, maar de zin ‘no one knows what it means, but it’s provocative, it gets people going’ gaat hier op. Als ik op de bank hang en nog de deur uit moet, zet ik Plug In Baby op, ineens sta ik op en te springen. En als ik al heel hard ga, maar zin heb om nog harder te gaan, zet ik Plug In Baby op: ‘it gets people going’. Nou ja, mij in ieder geval dan: ik denk niet dat iedereen op die bruiloft zes jaar geleden mijn ‘turn table terrorism’ evenzeer kon waarderen. Sorry nog, Marleen en Kees-Jan…

Nu hoor ik je zeggen ‘maar Plug In Baby is toch een hit geweest, hoezo ondergewaardeerd dan?’ Allereerst was het een bescheiden hitje, maar daar gaat het niet om. Het probleem is dat Plug In Baby wordt gewaardeerd in de categorie muziek, en dat is in dit geval beperkend. Om de juiste waardering te krijgen zou Plug In Baby geplaatst moeten worden in de categorie energie-opwekking. Right up there met kernfusies, XTC en de Red Bull formule 1 auto van Sebastian Vettel. Pas in dat gezelschap kan dit anthem van de stadion-sprong echt tot zijn recht komen!

Keuze Bram Koster: Hyper Music (2001)

De ultieme adrenaline-kick van een slaapliedje

Ik word vrij regelmatig wakker. Helaas gebeurt dat ook af en toe voor de TV, aan het begin van de nacht. Zo rond een uur of elf, half twaalf word ik langzamerhand te moe om op te willen staan voor de naar-bed-routine. En dan schrik ik een uur of wat later wakker, starend naar de blote borsten van meisjes met een telefoon aan hun oor, dames met tarot- of heren met pokerkaarten.

Heel vaak gebeurt het me niet meer, maar zo’n tien jaar geleden was het schering en inslag. Dat was in de tijd dat TMF nog bestond en MTV nog muziek uitzond. Moed verzamelend om alsnog naar bed te gaan, zapte ik dan altijd even langs die zenders. En er was een periode dat op die tijd heel regelmatig Hyper Music van Muse voorbij kwam. Het was zo’n beetje mijn eerste echte confrontatie met hun muziek (de echte eerste keer zijn Arno -zie ook in deze battle- en ik na drie nummers weggelopen bij hun Pinkpop-optreden in de 3FM-tent; schaam op ons).

Sinds die tijd heb ik een flink aantal heel stoere optredens van ze gezien: Lowlands, Sportpaleis Antwerpen, Ahoy, Goffertpark. En natuurlijk zijn we er in december bij in de Ziggo Dome. En elke keer hoop ik weer dat Hyper Music voorbij komt. Helaas gebeurt dat lang niet altijd – het nummer is zelfs door Muse zelf ondergewaardeerd. Maar ik verlang elke keer naar die weergaloze opbouw en de pure rauwe energie van het nummer. De energie die zo lekker contrasteert met de bijna cynische tekst en die me zo’n tien jaar geleden elke keer wakker genoeg maakte om de TV uit te doen en naar bed te gaan.

Daarmee is Hyper Music dus eigenlijk juist vanwege de adrenalinekick die het me elke keer geeft het ultieme slaapliedje. Sweet dreams!

Overigens is het mooie aan Muse (of moet ik zeggen: aan Matthew Bellamy?) de enorme muzikale virtuositeit. Want bij het speurwerk voor dit verhaal liep ik op Spotify aan tegen een alternatieve versie van Hyper Music: Hyper Chondriac Music. Een heerlijke titel die al verraadt dat de muziek ervan nauwer aansluit bij de teksten. Ook fraai!

Keuze Stefan Koopmanschap: Unsustainable (2012)

Een compleet nieuwe richting die veel kritiek oproept

Het is een risico, zoals we recentelijk nog zagen met The Black Keys’ Little Black Submarines, om een nummer van een recent album te kiezen als ondergewaardeerd liedje. En waar het bij The Black Keys ging om een album dat een paar maanden uit was, gaat het hier om een liedje van een album dat nog niet eens uit is.

Enige tijd geleden maakte Muse als teaser voor het nieuwe album The 2nd Law een nummer beschikbaar. Het was alleen niet het standaard vette gitaren en lekkere bas, maar ineens maakte Muse een uitstapje naar de dubstep. En dat kwam ze op veel kritiek te staan. Met name uit het Muse-kamp kwam heel veel kritiek op dit uitstapje.

Dit is overigens geen vreemde reactie. Toen Live het album V uitbracht, dat ook ineens allerlei nieuwe stijlen probeerde te combineren (inclusief een rappende Ed Kowalczyk) kwamen er soortgelijke reacties naar boven. Fans stellen het blijkbaar niet echt op prijs als een band ineens van richting verandert.

En dan is het een voordeel als je met wat afstand naar een band kijkt. De muziek van Muse is fantastisch, maar ik volg ze niet op de voet. Toen Unsustainable uitkwam was ik meteen onder de indruk. Ik hou wel van artiesten die een risico durven te nemen, die ineens iets anders gaan doen. En gezien de kritiek dit ik veel zag op dit nummer, is Unsustainable voor mij een ondergewaardeerd liedje.

[polldaddy poll=6519333]