Ik krijg een belletje, ergens midden jaren ’80, van iemand uit Arnhem (of Nijmegen, daar wil ik vanaf zijn). Of ik, als ik inderdaad vrij ben, interesse heb in een nieuw bandje. Alhoewel, ‘nieuw bandje’: het blijken mannen te zijn van de band Toontje Lager (ooit begonnen als Maandverband), die onder een andere naam een doorstart willen maken. Ik regel een busje om mijn bass-installatie uit Halfweg op te halen, want de mannen van die club deden het geluid van Margriet Eshuis, waar ik tot dan in gespeeld had en zij vervoerden ook mijn enorme bass-installatie. Ik rijd naar Halfweg waar mijn gear wordt opgeladen en ga op weg richting Arnhem.
Als ik daar aankom blijken we te repeteren in, zo lijkt het, een leegstaande villa. Ik meen me te herinneren dat van Toontje Lager de drummer, de gitarist en de toetsenist aanwezig zijn. Daarnaast een grote en een kleine Belg. Zij moeten de frontmannen van deze band gaan worden. We spelen wat voor de hand liggende dingen en ik vertrek naar huis maar laat een cassette achter met wat liedjes die ik voorstelde te gaan spelen en ik krijg huiswerk mee: ook een cassette met liedjes.
Tijdens de volgende repetitie bleek iedereen hard gewerkt te hebben en een stuk of wat liedjes die ik voorstelde zijn goed ingestudeerd en ik deed hetzelfde met de aan mij voorgestelde liedjes. We spelen en het klinkt veelbelovend. Als we in een pauze even zitten te kletsen, komt het onderwerp ‘bandnaam’ voorbij. Daar is al grondig over nagedacht merk ik, want de band heeft al een naam en ik versta Rauchende Kots. Ik kijk hier niet vreemd van op want ooit noemde een vrouwenband uit Utrecht zich al Kutkots en bizarder dan die naam kan het niet worden lijkt me. Ik blijk het verkeerd verstaan te hebben, want de naam luidt Rauchende Colts, de Duitse titel van een oude TV-westernserie uit de V.S. genaamd Gunsmoke. In die serie zat een kleine mannetje, Festus, wiens nagesynchroniseerde stem belachelijk klonk. De Duitse ondertitel luidde trouwens Am Fuss der Blauwen Berge kan ik me herinneren, want toen dat op de Duitse televisie liep woonden wij net in ons nieuwe huis, een flat 4 hoog op Kanaleneiland, waar we voor het eerst enige Duitse netten konden ontvangen. Onze zoontjes keken vanaf dat moment steevast naar de Duitse versie van het Programma met de muis.
Rauchende Colts dus. De twee Belgen bleken cabaretiers te zijn, die ook wel eens wilde zingen en dat deden ze dan ook, helemaal niets mis mee. Een paar covers of nieuwe liedjes (als het covers waren kende ik ze niet) en twee liedjes van mijn hand: ze klonken lekker en een gouden toekomst bleek aan de horizon te schitteren!
Na enige tijd repeteren echter hield mijn medewerking op maar hoe dat in elkaar stak weet ik niet meer; misschien wilde ik niet meer, misschien wilden de Arnhemmers mij niet meer: kort maar krachtig, In ieder geval een bandje waar ik nog een leuk demootje van heb!
