Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.

Onderweg. Op (rond)reis. Omringd door mensen en toch alleen. Je vraagt jezelf af hoe dit mogelijk is, maar er zijn beroepen waar dit eerder regel dan uitzondering is. Muzikant, natuurlijk. Of reisleider. Vele weken zonder vrije dagen en route. Op weg naar de volgende stad of bezienswaardigheid.

Don’t it ever get lonesome?
Lonesome ain’t the word
Don’t it ever get sad when you go out on a thirty day tour?

In mijn jonge jaren ben ik reisleider geweest en trok met 100-150 Amerikanen door Europa. ‘Alumnis’ is de correcte term voor deze gezelschappen, want allen hadden via hun oude universiteit geboekt om op deze wijze als groep van gelijkgestemden de oude wereld te ontdekken. En de reisleider moest met behulp van lokale gidsen zorgen dat alles in goede banen bleef. ’s Ochtends als eerste op om het ontbijt te controleren en de zaken van de dag voor te bereiden, en ’s avonds (met enig fortuin) om half elf in het mandje. Het moge duidelijk zijn dat er (te) weinig tijd was voor de geneugten des levens. Vleselijke contacten waren beperkt tot het personeel in het plaatselijke hotel of de aantrekkelijke gidse, maar het moest allemaal onder het radar van de gasten. De president-directeur van het bedrijf wilde een maximale uitstraling van professionalisme en dus werden we geacht als monniken te leven.

Don’t it ever get lonesome?
Don’t it ever give a young man the blues?

Frank Zappa heeft deze wijze van leven perfect omschreven in Road Ladies. OK, hij gooit er nog een overdraagbare ziekte bij in, maar hij slaat de spijker op de kop. Zakken met vuile was en (met mijn welgemeende excuses) ‘road ladies’.

You got nothing but groupies and promotors to love you
And a pile of laundry by the hotel door.

Het lied komt van het album Chunga’s Revenge en was de eerste met zangers en saxofonisten Mark Volman en Howard Kaylan als de Phlorescent Leech & Eddie, en markeerde een verschuiving naar theatrale satire. Volman en Kaylan kwamen van The Turtles, waar ze medio jaren zestig diverse hits hadden.

Op 4 december 1971 gaven ze een concert in Montreux, toen een toeschouwer een vuurpijl afstak en het casino in brand stak. Een gebeurtenis die onsterfelijk gemaakt is in Deep Purple’s Smoke On The Water. US$ 50.000 aan instrumenten en materiaal ging verloren en met geleende instrumenten gaven ze een week later een concert in Londen. Tijdens de toegift werd Frank Zappa door een toeschouwer in de orkestbak op de betonvloer geduwd met als gevolg dat hij meerdere botbreuken, hoofdwonden en verwondingen aan zijn rug, benen en nek had, alsmede een gebroken strottenhoofd. Pas in september 1972 gaf hij pas weer een concert, maar wel met een ondersteunende beugel voor een been en met een stem die een derde lager was. In de tussentijd konden de bandleden niets doen, zodat Volman en Kaylan besloten als Flo & Eddie hun eigen weg te gaan.

Volg Het Vakantiebandje op Spotify:

Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.